Het bespieden van mijn prooi, heeft naar mijn schatting nog een drietal uren geduurd. Ik herinner mij een heel eind langs de Seine te hebben gewandeld, waar ik vaak geliefden arm in arm passeerde. Waarom, oh waarom is mij dit geluk zo snel ontnomen geworden. Alleen bij het oprakelen van deze herinnering komt de boosheid, woede als een kronkelende slang naar boven en maakt zich meester van mijn zijn. De afstand tussen mij en mijn prooi wordt op sommige momenten zo klein dat
mijn reukzin de amandelgeur van haar haar waarneemt. het beangstigde mij dat zij zich niet omdraaide, zou zij zich berusten in haar lot?
Al deze gebeurtenissen staan in mijn geheugen gegrift alsof ze gisteren gebeurt zijn. Elke detail van haar kan ik me zo voor mijn geest halen, elke plooi in haar lange gebloemde rok; haar nauwsluitende grijs jasje met vilten kraag. Het moment waar ik als jager op gewacht heb veroorzaakte zo een adrenalinestoot door heel mijn lichaam en nu komt het moment dat ik ontzettend verafschuw.
Achteraf heb ik vernomen dat dit in de medische wereld retrograde amnesie wordt genoemd of in de volksmond geheugen verlies. Als mijn lichaam blootgesteld geraakt aan zo een hoge concentratie adrenaline dan vergiftigd dit mijn hoofd,mijn geest.
Ik ben jullie het antwoord schuldig of ik al dan niettemin een moordenaar ben. Ik twijfel of ik Belle du jour gewurgd heb, ik wou ze wel wurgen, maar ik vrees dat ik al bij al toch niet het lef heb gehad.
Ik twijfel, ik lijd, ik weet het niet meer, wil ik het wel weten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten