Ik moet jullie iets bekennen, na de moord op Belle Du jour heeft mijn leven een andere wending aangenomen. Door dat éne moment, het moment dat het leven bij belle vervloog, is mijn leven voor goed veranderd. En het gevoel dat ik hierbij had, na die jaren van gevoelloosheid, kommer en kwel zorgde ervoor dat ik veranderde in de grootste seriemoordenaar die Frankrijk ooit gekend heeft.
Toen ik, een 4 tal maanden na dat moment, ontboden was in het hooggerechtshof In Parijs ben ik 's avonds verdwaald geraakt in de donkere smalle steegjes van Parijs, op het moment van die zwerftocht door de achterbuurten van de grote stad en in tegenstelling tot de doodsheid van ons klein dorpje, was ik verrast van de levendigheid van onze hoofdstad. Ik denk dat het een uur of half 2 's nachts was toen ik in de Rue de la destination verzeild geraakte toen mijn pad het pad van een jonge frêle vrouw kruiste.
Zij groette mij, knikte haar hoofd en de mooie tint van haar huid viel mij direct op.
Ik bleef perplex staan , een seconde twijfel, toen draaide ik mij resoluut om en volgde haar ongemerkt door de steegjes. Steeds een meter of 20 achter haar aan. Het deed mij denken aan mijn kinderjaren, als we verstoppertje speelde in het bos, alleen hier in Parijs was het duizend maal spannender. Op zeker moment bleef zij plots staan en draaide haar hoofd, zou ze voelen dat ik haar bespiedde? Ik had net genoeg tijd om mij te verstoppen in een portaal van de gilde van de mandenvlechters. De adrenaline raasde door heel mijn lichaam, ik voelde het gebons van mijn hart tot in mijn keel. De jacht op de prooi is mooier als het doden op zich.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten