Noodlottige ontmoeting met Belle du jour

Nu ik terugkijk naar die noodlottige dag dat Belle  du jour mijn pad kruiste op die barre, ijskoude winteravond en mij riep, komt die ijskoude sluier weer over mijn kil hart, wat was ze mooi en puur. De gelijknis met mijn overleden vrouw Clélis trof mij als een mokerslag in mijn gezicht, zelden zijn gezichtstrekken zo zuiver, zo puur, het was een weerspiegeling van die prachtige winteravond. De sneeuw die door het maanlicht ineens volledig opklaarde, de wereld gehuld in een prachtig maagdelijk wit gewaad, die ons de verdorvenheid van de mensheid doet verbleken en vergeten. Haar hoog stemmetje had iets breekbaar op het moment dat ze zich tot mij wendde, toen ze me vroeg of ik haar kon helpen met de zak vol steenkool over het muurtje van de rivier te tillen, ze sloeg haar ogen naar mij op, mijn ziel raakte verlamd toen haar smaragd groene ogen mij liefdevol aankeken, er knakte  iets in mij. Niemand had het recht om mijn ziel zo te raken, met de dood van mijn geliefde had ik gezworen om mijn menselijke kant voor immer te ontgoochelen, geen emotie meer toe te laten, de plechtige belofte om de dood onophoudelijk in mijn hart en ziel vast te houden. Belle du jour zorgde er voor dat ik deze belofte niet kon nakomen, de oorspronkelijke gevoelens van ontzag en aanbidding sloegen razendsnel om tot woede en razernij; Na al die jaren kan ik mij nog steeds herinneren hoe ik mijn verkleumde handen in mijn kille lederen handschoenen propte en in een vloeiende beweging mijn handen om haar smal bleek halsje sloeg mijn duimen kruiste zich ter hoogte van haar keel. Zij sprak niet, ze keek mij aan met een begrijpende blik en er rolde een traan over haar bleke wang, toen ik mijn handen van haar halsje wegnam had haar huid de kleur van het sneeuwtapijt. Ik draaide mij om en bedacht dat Clélis nu vermoedelijk opgelucht en blij zou zijn, de kilte, de dood was terug aanwezig in mijn hart en ziel. Ik kon gewoon terug mezelf zijn , de man zonder gevoelens die zijn aardse tijd door moet komen met pijn, en gebukt onder zijn lijden de wereld moet aanschouwen.